Week 3!

Lieve iedereen,

Weer een verslag! Pas op, het verslag is heeeel lang want ik heb deze week best veel gedaan/meegemaakt!

DAG 17: 18/02/2013
Na een goede nacht slaap weer een beetje bijgekomen van de trip. Helaas waren er best veel mensen ziek geworden na de trip…. Vandaag zou ik met Mirthe op de bibliobus gaan. Wij hadden gehoord dat je dan langs scholen en dergelijke gaat om die kinderen boeken uit te lenen. Mirthe en ik waren ruim op tijd bij het CCS (Cultureel Centrum Suriname) om ons aan te melden. Er bestond echter de grootste onduidelijkheid over dat wij mee zouden gaan. Na wat heen en weer gelopen gingen we uiteindelijk toch op de bus mee. Wij gingen alleen niet naar schooltjes, omdat we in de middag gingen, maar we gingen naar een buurt. Het was heel rustig, dus heel veel hebben we niet gedaan. We hebben later ook van Tjitra begrepen dat de bibliobus tijdelijk niet doorgaat.

DAG 18: 19/02/2013
Vanochtend heb ik weer gewerkt, daar kan ik uitgebreide ellenlange verhalen over vertellen (hoe lief die kindjes zijn, wat ik allemaal met ze doe enz.) maar ik heb niet het idee dat jullie daar heel erg op zitten te wachten. M’n werk is in ieder geval erg leuk en ik vermaak me er prima. Ook heb ik echt het idee dat de kindjes blij worden van wat ik met ze doe.
Vanavond hadden we weer salsales. Vorige keer was ik niet mee geweest en ik hoorde dat ze met een partner moesten dansen. Nou ik zag me al gaan. Ik kende sommige pasjes nog niet eens helemaal! :O Het viel allemaal best mee. Er zijn mannen bij die al langer dansen en zich ‘opofferen’ om met de beginners te dansen. Het is toch wel het prettigst om met een gevorderd iemand te dansen. Dan heb ik echt het idee dat ik het kan, anders niet :P

DAG 19: 20/02/2013
Vandaag weer een lekker dagje gewerkt. ’s Avonds zijn we met Tjitra (mijn contactpersoon hier) en alle vrijwilligers die hier nu via haar zijn uiteten geweest bij Pawiro. Een Javaanse Warung (eettentje) op Blauwgrond.’s Avonds werd ik door Hilde (meisje uit het andere huis op de hoek) gevraagd met haar, haar vriend en een vriend van hem mee te gaan naar de Brownsberg. Een korte omschrijving van de Brownsberg (voor degenen die graag willen weten wat voor berg dat nou weer is. En ik citeer uit mijn door mijn homie verkregen ANWB boekje): ‘Op ongeveer 1,5 uur rijden van de stad (eigen toevoeging: de tocht naar boven duurt al 1,5 uur, je bent zo’n 2,5 à 3 uur onderweg) heb je hier een heuse berg in het tropisch regenwoud met watervallen, een mooi uitzicht en bijzondere vogels, bomen en zoogdieren. De Brownsberg is 514 meter hoog en ligt aan de noordwestkant van het Brokopondomeer.’
Naar de Brownsberg gaan was nog een van de dingen die ik hier heel graag wilde zien en doen. Ik wilde toch wel écht de jungle in zegmaar. Dus ik besloot mee te gaan .

DAG 20: 21/02/2013
Vandaag weer een dagje gewerkt en met Hilde afgesproken hoe of wat voor de Brownsberg. Om 10 over half 7 ’s ochtends zou ik bij haar zijn (vroeg!). ’s Avonds zijn Do, Em, Ilke, Mirthe, Pieter en ik uiteten geweest. We zijn naar het pannenkoekenhuis gegaan en hebben daar allemaal een hamburger gegeten. Lekker logisch in een pannenkoekenhuis, maar wel zalig en erg gezellig. Vroeg naar bed gegaan, omdat de wekker de volgende dag om half 6 ging.

DAG 21: 22/02/2013
Vandaag was het zo ver. We zouden naar de Brownsberg gaan. Ik vond het best wel spannend. Ik ben nou niet bepaald het type dat ‘lekker actief’ door de jungle gaat lopen. Maar, zoals gezegd, wilde ik dit per se zien. Nadat we om 7 uur bij hotel Torarica (een van de mooiste hotels in Paramaribo) werden opgehaald door Reggy onze gids, gingen we op weg naar de Brownsberg. We zijn onderweg even gestopt bij Paranam, waar de huidige Bauxiet fabrieken van Suriname staan. Bauxiet heeft een belangrijke rol gespeeld voor Suriname en elke gids vertelt je dan ook dat Suriname door de Bauxietwinning (Bauxiet wordt gebruikt voor aluminium) een grote rol heeft gespeeld bij de overwinning van de Tweede Wereldoorlog (het aluminium werd gebruikt voor de vliegtuigen van de geallieerden). Vlakbij deze fabrieken gingen wij even ontbijten met een soort kipkroketje en Bakabana’s (oooh die zijn zooooo lekker!). Toen hoorde we op een gegeven moment een soort luchtalarm en het klonk voor mij als het luchtalarm dat je in films over Auschwitz hoort. Dat blijkt hier het teken te zijn dat de shifts er op zitten.
Na dit heerlijke ontbijt zetten wij de toch voort naar de Brownsberg. Na een tijdje rijden kwamen we aan bij de voet van de berg. Dan rij je in 9 km de berg op. De meesten denken dan: ‘Ooh je bent er zo.’ Nou nee :P Over die 9 km doe je zeker anderhalf uur en die moet, zeker met de regen die hier de laatste dagen is gevallen, eigenlijk met een FW drive gedaan worden. Een goede beschrijving van de rit is niet te geven. Ik zal het er maar op houden dat ik volledig de bus uit werd geketst en dan je soms heeeeeel scheef boven een afgrond hing. Maar onze gids was ervaren, dus we zijn veilig boven gekomen. Je komt dan aan op het plateau bovenaan de berg waar een restaurantje, lodges (voor een overnachting als je alle watervallen rondom de berg wilt bezoeken) en het uitzichtpunt op het Brokopondo stuwmeer. Na even geacclimatiseerd te hebben, het is gelukkig een stuk koeler op die berg, zijn we op pad gegaan richting de Leo val. Met een stok. Eerst dachten we nog: ‘Waarom moeten we in hemelsnaam met een stok lopen?’ Maar later werd duidelijk dat dat ding zeker noodzakelijk was. We gingen eerst vanaf het uitzichtpunt foto’s maken van het Brokopondo stuwmeer. Dit meer wilde ik graag zien, maar op de foto’s komt het helaas niet zo goed over dan dat je het zelf zag.
De tocht begon eigenlijk een klein stukje over de weg en toen dacht ik nog dat de toch van ruim een makkie zou worden! Maar niets was minder waar. Op een gegeven moment gingen we echt de jungle in en kom je op smalle gladde en soms hele steile paadjes, moet je onder/over en tussen boomstammen door, door water enz. enz. De paadjes zijn ook niet dat je zegt kiezelpaadjes of zo dat je lekker grip hebt, nee je loopt in de ongerepte natuur. De tocht naar beneden (je daalt een stukje voor de Leo val) is vrij zwaar voor je benen en je moet constant opletten waar je staat zodat je niet uitglijdt. Zodra je dat even niet doet, wat bij mij het geval was, dan ga je vol op je plaat. Dus ik heb de hele dag, heel sfeervol, rondgelopen met een modderbil. Niet dat dit de pret enigszins gedrukt heeft. Uiteindelijk kwamen we na een lange tocht (waarbij ik mijzelf meermaals heb afgevraagd waarom ik deze berg wilde bezoeken) kwamen we aan bij de suuuuuuuuuupermooie Leo val (zie foto). Dit maakte de tocht naar beneden helemaal goed. Je kon ook onder de waterval gaan staan, maar aangezien alle stenen nat waren en ik al op m’n plaat was gegaan, heb ik de gok maar niet genomen. Alleen onze gids ging onder de waterval staan.
Na ongeveer een uurtje gingen we weer naar boven. Ik stond beneden en ik keek omhoog (het laatste stukje naar de waterval is heel steil) en dacht bij mezelf: ‘Dit wordt nog wat met mijn topconditie (lees: conditieloos).’ En inderdaad, het werd zwaar. Maar ik ben uiteindelijk wel weer bovengekomen. Ik heb dan ook zeker heel veel aan m’n stok gehad, want je moest jezelf af en toe echt naar boven trekken. Ik heb mezelf, zowel tijdens de toch naar beneden en de tocht terug naar boven, meermaals af gevraagd wat ik in hemelsnaam aan het doen was. :P
Eenmaal boven hebben we een lekkere lunch gehad (die echt nodig was) en daarna weer terug gegaan richting Paramaribo, waarbij wij een tussenstop hebben gemaakt bij Berg en Dal. Berg en Dal is een oude suikerplantage dat nu een adventure centre is. We zouden daar eigenlijk niet heen gaan, maar we maakten er een tussenstop. Toen ging die man helemaal vertellen wat je allemaal kon doen en dat we zeker een keer langs moesten komen. Toen maakte ik echt de opmerking van de eeuw: ‘Meneer, zie ik er uit alsof ik sportief ben?’ Die meneer moest er heel hartelijk om lachen en begreep meteen dat ik niet zijn kabelbaantjes over de Suriname rivier zou komen gebruiken :P
Toen we uiteindelijk thuis kwamen was ik volledig gesloopt en had ik hele zere benen. Maar eerst hadden we nog het afscheidsfeestje van Ilke die zaterdag vertrekt. De meiden hadden allemaal lekkere hapjes gemaakt en zo hebben we alvast een beetje afscheid genomen (al gaan we morgen nog met z’n allen shoppen) ;).

DAG 22: 23/02/2012
Vandaag ben ik begonnen met een nagellaksessie. De kleur voor deze week is roze/rood. Later kwam Do mij ook vergezellen in de nagellaksessie. We hadden rond 10 uur met de anderen afgesproken, maar door onze nagellaksessie waren we ruim een uur vertraagd. Daarna zijn we met zijn allen naar het centrum gegaan waar we een klein beetje geshopt hebben en Ilke haar laatste dingen heeft gekocht voordat ze vandaag naar huis zou gaan. Vervolgens zijn we met zijn allen gaan lunchen bij Zus Enzo. Waar ik voor het eerst sinds ik hier ben (vandaag exact 3 weken) genoten heb van zalige koffie
’s Avonds heeft Pietie gekookt en zijn we naar de anderen gegaan om afscheid te nemen van Ilke en haar uit te zwaaien. Toch wel gek dat ze weg is… En ik ben de volgende die gaat! Toen we weer thuiskwamen kwam de mega verbrande Charlotte (haar achterkant was echt vuur- maar dan ook vuurrood) naar beneden. We hebben d’r ingesmeerd met aftersun, lekker koele komkommertjes er op gelegd en nog even verkoeld met ijsklontjes. Het arme kind. Uiteindelijk werd het toch nog een latertje vandaag, omdat Do en ik nog tot diep in de nacht hebben zitten kletsen.

DAG 23: 24/02/2012
De dag begon vandaag goed. Ik voelde opeens een sterke drang de koelkast schoon te maken. Wij leven namelijk met zijn vieren uit een koelkast en dan wil het nog wel eens voorkomen dat er dingen in staan die eigenlijk weg kunnen of dat er dingen lekken. Vervolgens viel de stroom uit. Dat is meestal niet zo erg overdag, want dan heb je de stroom toch niet nodig. Zij het niet dat de waterpomp die zorgt voor stromend water in huis, werkt op elektriciteit. Dit hield dus in dat we geen water hadden. Ik constateerde dat we geen water hadden op het moment dat ik onder de douche stond en net lekker rm’n haar had ingesopt. Een typische Lot actie dus :P
’s Middags zijn we opgehaald voor onze trip om dolfijnen en kaaimannen te gaan spotten. We zijn allereerst naar een plantage gegaan waarna we dolfijnen gingen spotten. Het duurde laaaaang voordat er zicht was op dolfijnen, maar uiteindelijk hebben we er 5 gezien. Na het dolfijnen spotten zijn we gaan eten in een vissersdorpje (waar we gelukkig geen vis kregen… Die zitten hier nl vol met graten…) waarna we kaaimannen zijn gaan vangen. Voor het kaaimannen vangen moesten we allemaal lange broeken en lange truitjes aan vanwege de muggen. Onze gids was niet content met mijn lange shirt en schonk mij zijn US Army blous/vest/ding. Dat was natuurlijk bijzonder hilarisch, aangezien ik de grootste barbie van alle meiden hier ben :P
Net als bij Galibi, was het weer hilarisch om in het bootje te komen. Je hoefde in dit geval niet eerst het water in voordat je in het bootje stapte, maar deze bootjes waren veel lager en kleiner. Nadat we met zijn allen zaten gingen we varen. Dat ging in eerste instantie nogal schommelend waardoor we met zijn allen begonnen te gillen. Na eventjes varen kwam er een heel laag bruggetje aan waardoor we met z’n allen half in de boot moesten gaan liggen. Niet veel hadden we weer een reden met zijn allen te gaan gillen. Ik zal het zo goed mogelijk proberen te beschrijven, want het was vrij hilarisch. Ergens midden op het watertje was een soort ‘brug’. Een soort van houten plank. Daar moesten we met de boot overheen. Onze boot dus vol gas op die brug af (denk ‘Dukes of Hazzard’ die met hun auto overal doorheen vliegen) dus wij weer allemaal gillen en vol gas die brug op. Toen moesten we met z’n allen uitstappen en de boot duwen (wat echt heel fijn is als je nachtblind bent. Not). Uiteindelijk kwamen we dan bij het moeras waar we kaaimannen gingen vangen. Na niet al te lange tijd hadden we er een gevangen die iedereen vast mocht houden. Doodeng, want het is een soort baby krokodil, maar ik wilde het per se doen. Iedereen was me heel lief aan het aanmoedigen ‘Kom op Lot je kan het!’ Of de meest memorabele variant van Do: ‘Denk maar gewoon dat het een nieuw paar schoenen is!’ En ik heb ’t gedaan :D Nadat we Donald (zo heette de kaaiman) in ons bootje hadden meegenomen, no worries hij is weer vrijgelaten, gingen we nog meer kaaimannen zoeken. Dat duurde Sarah en mij een beetje te lang (we hadden inmiddels vierkante billen en een zere rug) waardoor wij lekker asociaal een peukie zijn gaan roken in het bootje midden op het moeras :P
Eenmaal terug aan land zijn we richting huis gegaan. We waren allemaal vrij kapot en wilden dus lekker gaan slapen. Ik lag op een gegeven moment in bed en hoor een van mijn huisgenoten heel zachtjes: ‘Lot, ben je wakker? We hebben een kakkerlak, mag ik je spray?’ Dus ik m’n bed uit en mee naar buiten om die kakkerlak te bekijken. Die kakkerlak was dood, maar een van de andere huisgenoten voelde de behoefte in de put die spray te spuiten. Iets wat je hier nooit moet doen, omdat je dan een hele kolonie krijgt. We hadden dus in plaats van 1 opeens 30 kakkerlakken buiten, waarvan er twee naar binnen wilden rennen. Verschrikkelijk. Je kan je dan ook voorstellen dat de nachtrust wat te weinig was vannacht. Maar al met al een supergave week!

Tot volgende week! Dan is mijn verslag waarschijnlijk een stuk korter, omdat er geen trips op het programma staan ;)

Liefs,

A-L